عالمى الوردى

كثيرا ما سمعت من أمى وأصدقائى المقربين عن ما يلقبونه ب"سذاجتى".. خاصة عندما تأتى مفارقاتى مع سائقى التاكسى او العاملين بمكان معين، و كثيرا ما سمعت منهم عن مدى وحشية العالم التى لم اختبرها من قبل.. "انتى لسة صغيرة ومشوفتيش حاجة" كانت دى حجتهم فى كل مرة النقاش بيبقى فى صالحى.

وبعدين بقى من كتر الزن انى ابقى نمس ومبقاش عبيطة وكده، قررت انى فعلا ابقى نمس وأشك فى كل شئ واى شئ لأن على رأيهم مش كل اللى شايفينه بيبقى هو فعلا اللى حقيقى شايفينه.. كلام فلسفى وجودى كده يقعد يلعبلك فى دماغك وخلاص.

وأخدت قرار انى اتغير..

فبقى كل ديليفرى بوى طالع يا يقتلنى يا يغتصبنى، ايوه؟ سيب البيتزا على الباب وإرجع خطوتين ورا، زى ما بقولك ياريت عشان مضطرش اناديلك الأمن!

وأصبح كل سواق تاكسى بيحاول يغير السكة عشان يخطفنى ويطلب فدية.

وكل شخص ماشى ورايا فى الشارع عايز يعرف انا ساكنة فين عشان يقتلنى برضه.

وكل صديق معرفوش كويس فى دماغه اى حاجة مش ولابد وخلاص.

اكيد بتضحكوا على اللى بقيت عايشة حياتى فيه.. بس للأسف الموضوع موصلش لحد كده وبس، هتقولى هو فيه اكتر من كده؟ هقولك التقيل جاى ورا.

فى يوم قعدت افكر فى كل الشر اللى برة فى العالم ونمت.. وياريتنى ما نمت

حلمت بميكى بيحشش!.. ومينى بت مش ولا بد بتقف لها العربيات وماتيجى نيجى والاقيلك عم دهب هو اللى كان مسرّح عصابة القناع وعامل علينا شريف وحلم اخر قلة ادب وصدمة بصراحة!

قمت الصبح مش طايقة نفسى، إزاى وصل بيا الحال للدرجة دى؟ حتى ذكريات الطفولة البريئة مسلمتش من الصراصير اللى فى دماغى؟

المشكلة مش ف إنى ساذجة زى ما بيقولوا او انى لسة صغيرة زى ما هما برضه بيقولوا.. ايوة مش هعيش الدور وايوة اتعرضت لتحرش لفظى وجسدى زى تلات اربع بنات مصر..  ايوة مش كل سواقين التاكسى ولاد بلد ومجدع، بس انا تقريبا بحاول امسك بإيديا وسنانى بأخر شئ ممكن يخلينى افضل مستمتعة بحياتى من غير ما اكون مقرفة وكئيبة زى ما بقوا كلهم او عشان مبقاش ظالمة معظمهم.

معلش، اسفالكم اوى، مش هبقى الشخص المقرف اللى إنتوا عايزينه.. ساذجة بقى عبيطة سموها زى ما تسموها، المهم انى مش هبقى "نمس".. عارفة ان الحياة مش حلوة فيها حاجات وحشة كتير، بس مش هركز فيها زى ما انتوا بتركزوا ومخكم هرب منكم وبقت موجات الطاقة السلبية محيطة بيكم.. الديليفرى بوى مش هيقتلكم ولا هيقتلنى، وميكى ماوس عمره ما هيحشش و مينى عمرها ما هتبقى شقطة.